تعداد نشریات | 44 |
تعداد شمارهها | 1,303 |
تعداد مقالات | 16,020 |
تعداد مشاهده مقاله | 52,489,472 |
تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 15,217,039 |
سعدی واقعی و سعدی مستتر در دیباچۀ گلستان سعدی | ||
زبان و ادب فارسی (نشریه سابق دانشکده ادبیات دانشگاه تبریز) | ||
مقاله 6، دوره 76، شماره 248، اسفند 1402، صفحه 103-113 اصل مقاله (504.79 K) | ||
نوع مقاله: علمی- پژوهشی | ||
شناسه دیجیتال (DOI): 10.22034/perlit.2024.55548.3455 | ||
نویسنده | ||
ابوالفضل حری* | ||
گروه زبان و ادبیات انگلیسی، دانشکدۀ ادبیات و زبانها، دانشگاه اراک، اراک- ایران | ||
چکیده | ||
در روایت پژوهی، بحث مؤلفههای ششگانۀ الگوی ارتباط روایی همیشه مسألهبرانگیز بوده است. این مؤلفهها به صدای روایت مربوط میشوند که یا بیرونی است یا درونی. سعدی در بیرونیترین جایگاه است که بوستان و گلستان را نگاشته است. اما شیخ شیراز مؤلف مستتر هم هست که واسطِ سعدی واقعی و سعدی روایتگر است و تصویر برساخته در ذهنیت خواننده از شیخ شیرازی واقعی است. حال، صدای سعدی روایتگر، گلستان و به طریق اولی، دیباچه را به خواننده/روایتگیر انتقال میدهد. وانگهی، صدای سعدی شیرازی میتواند حاکی از ایدئولوژی وی در مقام مؤلف واقعی هم باشد. اما، بوستان و گلستان بلندگوی اعلان مواضع سعدی واقعی نیست، بلکه سعدی واقعی این نظرگاه را از رهگذر ابزارهای متنی تبیین میکند. دقیقتر، از طریق سعدی نویسنده یا مستتر بهتر میتوان دربارۀ ایدئولوژی سعدی شیرازی واقعی سخن گفت. این مقاله، جایگاه سعدی واقعی و مستتر/نویسنده را در دیباچۀ گلستان بررسی میکند. توسل به سعدی نویسنده ممکن است راهحلی برای بحث دربارۀ تضادها و تناقضها و گفتههای منسوب به سعدی واقعی محسوب شود، چه از این نظر، گلستان و بوستان دیگر آثار از آن سعدی نویسندهمحور است تا سعدی واقعی که در تذکرهها ذکر شده است. | ||
کلیدواژهها | ||
مؤلف واقعی؛ مؤلف مستتر؛ جهانداستان برساخته؛ گلستان؛ روایتشناسی | ||
مراجع | ||
اقبال آشتیانی، عباس (۱۳۱۶). «زمان تولد و اوائل زندگی سعدی». مجلۀ تعلیم و تربیت. سال هفتم، ص. ۶۲۷-۶۴۵. در سعدینامه (مجموعه مقالات هفتمین سال مجلۀ تعلیم و تربیت (شمارههای ۱۱ و ۱۲). به کوشش حبیب یغمایی. تهران: وزارت معارف.
انوری، حسن (1384). شوریده و بیقرار (دربارۀ سعدی و آثار او). تهران: نشر قطره.
بهار، علیاصغر (۱۳۶۹). سبکشناسی (ج3). تهران: امیرکبیر.
حری، ابوالفضل (۱۳۸۶). «مبانی نظری روایتشناسی و ترجمۀ متون روایی». مطالعات ترجمه، سال پنجم، شماره هجدهم، ص. ۲۵-۳۸.
دشتی، علی (۱۳۴۴). قلمرو سعدی. زیرنظر مهدی ماحوزی. تهران: اساطیر.
ریپکا، یان (۱۳۶۴). ادبیات ایران در زمان سلجوقیان و مغولان. ترجمۀ یعقوب آژند. تهران: نشر گسترده. در سعدیشناسی. به کوشش کوروش کمالی سروستانی. شیراز: مرکز تحقیقات سعدی، ص. ۲۵۰-۲۵۹.
زرینکوب، عبدالحسین (۱۳۷۹). حدیث خوش سعدی. تهران: سخن.
صدرینیا، باقر (۱۳۸۴). «نسبت راوی و مؤلف در روایتگری سعدی». فصلنامۀ تربیت معلم آذربایجان، سال دوم، شمارۀ پنجم، ص. ۴۵-۵۶.
فروزانفر، بدیعالزمان (۱۳۱۶). «سعدی و سهروردی». مجلۀ تعلیم و تربیت، سال هفتم، ص. ۶۸۷-۷۰۶.
فروغی، محمدعلی (1385). کلیات سعدی. تهران: هرمس.
قریب، میرزاعبدالعظیم خان (۱۳۱۱). کلیات سعدی. تهران: بیجا.
متینی، جلال (۱۳۶۴). «مقامهای منظوم به زبان فارسی». ایراننامه، شمارۀ دوازدهم، ص. ۷۰۵-۷۳۲.
موحد، ضیاء (۱۳۷۳). سعدی. تهران: هرمس.
میلانی، عباس (۱۳۷۸). «سعدی و سیرت پادشاهان: مدخلی بر بحث سعدی و تجدد». ایرانشناسی، سال یازدهم، شمارۀ اول، ص. ۷۸-۱۰۰.
یغمایی، حبیب (۱۳۲۸). «سعدی نامه». مجموعه مقالات هفتمین سال مجلۀ تعلیم و تربیت (شمارههای ۱۱ و ۱۲). تهران: وزارت معارف.
Booth, W. C. (1961). The Rhetoric of Fiction, Chicago: University of Chicago Press. | ||
آمار تعداد مشاهده مقاله: 178 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 185 |