ساختار مَثَل‌گونة سخن، شیوه‌ای برای القای نظر و حذف «دیگری» در کلام سعدی

1)      ارسطو (1371)،  فن خطابه؛ ترجمة پرخیده ملکی، چاپ اول، تهران: اقبال.

2)      افلاطون (1376)، دورۀ آثار افلاطون، ترجمة محمدحسن لطفی و رضا کاویانی، تهران: خوارزمی.

3)      اکو، اومبرتو (1373)، «زبان، قدرت، نیرو»، ترجمه بابک سید حسینی، ارغنون، شماره 4، صص67-82.

4)      پورنامداریان، تقی (1388)، در سایة آفتاب، چاپ سوم، تهران: سخن.

5)      توودروف، تزوتان (1377)، منطق گفتگویی، ترجمة داریوش کریمی، چاپ اول، تهران: مرکز.

6)      حقیقت سمنانی، محمدعلی (1374)، ضرب‌المثل‌های منظوم فارسی، چاپ اول، قم: نشر گزاره

7)      داوری اردکانی، رضا (1395)، «طنز و طیبت در سخن سعدی»؛ سعدی شناسی، شماره 20، صص 43-60.

8)      ذوالفقاری، حسن (1387)، «تفاوت کنایه و ضرب المثل»؛ پژوهش زبان و ادبیات فارسی، شماره دهم، صص 109- 133.

9)     ذوالفقاری، حسن (1391)، «کاربرد ضرب‌المثل در شعر شاعران ایرانی»، پژوهشنامه زبان و ادب فارسی ( گوهر گویا) سال ششم، شماره اول، پیاپی 21، صص 95-122.

10)  ذوالفقاری، حسن (1393)، «مثل‌وارگی، راز ماندگاری و جاودانگی کلام سعدی برای نسل امروز»، دوفصل‌نامه سعدی‌شناسی، شماره 17.

11)  ذوالفقاری، محسن (1388)، «بررسی ضرب‌المثل‌های فارسی در دو سطح واژگانی و نحوی»، فنون ادبی، سال اول، شمارة 1، صص 57-80.

12)  زرین‌کمر، رضا و مرتضی محسنی (1396)؛ «تأثیر بافت بر هویت، بررسی رویکرد سعدی در مواجه با دیگری در گلستان»؛ شعرپژوهی (بوستان ادب)، سال نهم، شمارة 4، صص 77 - 98.

13)  سارتر، ژان پل (1380)،  اگزیستانسیالیسم و اصالت بشر، ترجمۀ مصطفی رحیمی، چاپ نهم، تهران: نیلوفر.

14)  سعدی، مصلح‌الدین (1386)، کلیات سعدی، به اهتمام محمدعلی فروغی؛ چاپ چهاردهم، تهران: امیرکبیر.

15)  شفیعی کدکنی، محمدرضا (1377)؛ «جادوی مجاورت»، بخارا، شماره 2؛ صص 16-26.

16)   شفیعی کدکنی، محمدرضا (1397)، این کیمیای هستی، ج3، چاپ سوم، تهران: سخن.

17)  شمیسا، سیروس (1386)، معانی، چاپ نخست از ویرایش دوم، تهران: میترا.

18)  صادقی فسایی، سهیلا و نرمین نیکدل (1394)؛ «مطالعه کیفی از نحوه درک و تصور کنشگران از مصادیق تحقیر اجتماعی»، جامعه‌شناسی کاربردی، شماره 58، صص 41-58.

19)  صفوی، کورش (1394)، از زبانشناسی به ادبیات، چاپ پنجم، تهران: اندیشه.

20)  غلامحسین‌زاده، غریب‌رضا (1387)؛ «حضور دو دنیای تک‌صدا و چندصدا در اشعار حافظ: خوانشی در پرتو منطق مکالمۀ باختین»، پژوهشنامۀ علوم انسانی، شماره57؛ صص 235- 256.

21)  کادن، جان آنتونی (1380)، فرهنگ ادبیات و نقد، ترجمۀ کاظم فیروزمند؛ تهران: شادگان.

22)  گرجی، مصطفی و یحیی نورالدینی اقدم (1395)، «تحلیل گفتگوی موسی و شبان در مثنوی بر مبنای تئوری منطق گفتگویی باختین»، فصل‌نامۀ علمی پژوهشی عرفانیات در ادب فارسی، دورۀ هفتم، شمارۀ 27، صص11-33.

23)  نجومیان، امیرعلی (1386)، «مفهوم دیگری در اندیشة دریدا»؛ همایش ادبیات تطبیقی خودی از نگاه دیگری، دانشگاه تهران، دوره چهارم، صص 215- 226.

24)  هالکوئیست، جیمز ام (1379)؛ دانشنامۀ نویسندگان روس،ترجمۀ فرزانه طاهری، تهران: نشر نی.

25)  هوسرل، ادموند (1381) تأملات دکارتی: مقدمه‌ای بر پدیده‌شناسی، ترجمۀ عبدالکریم رشیدیان، چاپ سوم، تهران: نی.

26)  یوسفی، غلامحسین (1376)؛ دیداری با اهل قلم؛ چاپ دوم، تهران: علمی.

http://dx.doi.org/10.22034/perlit.2021.45783.3081