آمار
| تعداد نشریات | 31 |
| تعداد شماره‌ها | 731 |
| تعداد مقالات | 7,952 |
| تعداد مشاهده مقاله | 9,730,216 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 9,201,087 |
علم و معنای واقعیت در فلسفة زمان: بررسی مفهوم واقعیت نسبی در مناقشه بر سر ناسازگاری مدل پویای واقعیت و نظریة نسبیت خاص در قرن بیستم | ||
| مجله پژوهش های فلسفی دانشگاه تبریز | ||
| مقالات آماده انتشار، پذیرفته شده ، انتشار آنلاین از تاریخ 29 مهر 1397 | ||
| نوع مقاله: مقاله علمی- پژوهشی | ||
| نویسنده | ||
حسن امیری آرا 
| ||
| موسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران | ||
| چکیده | ||
| فلسفة زمان در قرن بیستم، در یک تقسیمبندی کلی، شاهد تقابل میان دو گروه از نظریه‌پردازان بوده است. نخست، نظریه‌پردازان A که به مدل پویای واقعیت باور دارند و دوم، نظریه‌پردازان B که به مدل ایستای واقعیت معتقدند. رفته رفته، و بخصوص پس از انتشار مقالة پرنفوذ هیلاری پاتنم با عنوان «زمان و هندسة فیزیکی» در سال 1967، بحث از یکی از مشهورترین نظریات علمی قرن بیستم (نظریة نسبیت خاص) وارد مجادلات میان فلاسفة زمان شد. برخی فلاسفه استدلال کردند که این نظریه با مدل پویای واقعیت ناسازگار است. در واکنش، برخی طرفداران مدل پویای واقعیت تلاش کردند با اِعمال تغییراتی متافیزیکی در مدل پویا آن را با نظریة نسبیت خاص سازگار کنند. با این حال، مهمترین پیامد این راهکار کنار گذاشتن «واقعیت مطلق» است. از نظر منتقدین، سازگار کردن مدل پویا با نظریة نسبیت خاص هرچند امکانپذیر است، اما به هزینة از دست رفتن معنای شهودی واقعیت و پذیرش معنایی غیرشهودی از آن است. در این مقاله تلاش میشود پس از بررسی این موضوع که چرا سازگار کردن مدل پویای واقعیت با نسبیت خاص مستلزم نسبی شدن مفهوم واقعیت است، استدلال شود که نسبی شدن واقعیت صرفاً غیرشهودی نیست، بلکه علاوه بر آن، واجد هزینهای «ناموجه» و نیز متضمن نوعی ناسازگاری است. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| مدل پویای واقعیت؛ صیرورت؛ فضازمان مینکوفسکی؛ نظریه نسبیت خاص؛ واقعیت نسبی | ||
| عنوان مقاله [English] | ||
| Science and The Meaning of Reality in the Philosophy of Time: An Examination of the Concept of Relative Reality in 20th-Century Debate About Inconsistency of Dynamic Models and Special Theory of Relativity | ||
| نویسندگان [English] | ||
| Hassan Amiriara | ||
| چکیده [English] | ||
| There are two main camps in 20th-century philosophy of time. A-theorists who believe in the dynamic model of reality, and B-theorists who maintain a static Model of reality. After publishing Putnam’s influential article, “time and physical geometry” in 1967, the implications of Special Theory of Relativity became serious in metaphysical discussions about temporal reality. Some philosophers argued that this theory contradicts the dynamic model and implies the ontology of static model, namely, the objective reality of the present, past and future events. in response, some advocates of the dynamic model argued that there can be dynamic models in relativistic setting, though they are different, radically, from old theories of dynamic reality. In this paper, first, I shall discuss how special relativity contradicts the dynamic model and, then, how new dynamic models imply a relative concept of reality, in contrast to its old absolute concept and, so, why these strategies are very unintuitive. finally, I shall argue that this radical conceptual shift about reality is, not only unintuitive, but unwarranted and, in some sense, inconsistent as well. | ||
| کلیدواژه‌ها [English] | ||
| Dynamic model of reality, Becoming, Minkowski Spacetime, Special Theory of Relativity, Relative reality | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 347 |
||
