کاربست طب‌سوزنی در هم‌سنجی تطبیقی شبکه سبز بافت تاریخی شیراز

با توجه به نتایج حاصل از این مطالعه، امکان اینکه فضاهای عمومی در ساختار شهری نقش اساسی داشته، کارکردهای مهم شهری را حفظ کرده، ارتباط متقابل و شبکه فضاهایی با مقیاس متنوع را در نظر گرفته، و در انسجام و پایداری اکولوژیک شهر نقش ایفا کنند، وجود دارد.  شهر ها باید به سمت استراتژی های کم هزینه ای که تاثیر مثبت بر محیط های شهری دارند روی بیاورند. یکی از این استراتژی ها طب سوزنی شهری است، که در آن مداخلات کوچک، مستقل، اما هماهنگ و مرتبط به بازسازی فضاهای عمومی و حیات شهری کمک می کنند. در مقایسه تطبیقی شبکه نورولوژیک شهر با شبکه عصبی بدن انسان، تعداد بسیار زیاد سلول های عصبی و مهمتر از آن مسیر های بیشمار ارتباطی بین آن‌ها به عنوان ساختار تشکیل دهنده کلیت سیستم عصبی بدن است، همان شرایطی که در بافت های شهری نیز حاکم است. تعداد بسیار زیادی از نقاط و فضاها با تنوع کارکردی که از طریق محورهای ساختاری به یکدیگر مرتبط می شوند. بنابراین با توجه به ویژگی های ذکر شده از شبکه عصبی و تعمیم پذیری آن به یک ساختار شهری می‌توان طب سوزنی شهری را مجموعه ای از مداخلات کوچک مقیاس اما کاتالیزوری در بافت شهری دانست. مداخلات انتخاب شده در نقاطی اعمال می شود که به هر دلیلی نظیر ابعاد و اندازه و فرم شکلی بلااستفاده و رها شده باقی مانده اند. در حالی که هم افزایی این نقاط به ظاهر کم اهمیت و دور از ذهن تأثیر فزاینده‌ای در حیات شهری بافت اطراف خود خواهد داشت. طب سوزنی شهری سبب می شود تا چنین نگاهی موجبات اقدامات سنجیده و مداخلات معقولانه را در محیط های شهری فراهم آورد.

همانطور که در نمونه مورد بررسی این پژوهش نشان داده شد، با تجزیه و تحلیل جغرافیایی و شناسایی هزاران مورد از فضاهای رهاشده و بلا استفاده با مالکیت عمومی، می توان این شبکه قطعه های خالی را به عنوان چشم اندازی برای یک سیستم جدید شهری تصور کرد. در مرحله بعدی با استفاده از رویکردهای طراحی اکولوژیک، بهره وری مناسب و بهینه به لحاظ زیست محیطی برای هر نقطه از این شبکه را می توان با توجه به شرایط محلی و عملکرد حرارتی و هیدرولوژیکی سایت شبیه سازی کرد، به طوری که موجبات ارتقاء و بهبود کل زیرساخت های موجود شهر فراهم شود. با محاسبه مساحت های به دست آمده در زمینه شهری شیراز  و مقایسه تطبیقی مجموع مساحت خردفضاهای به دست آمده با پهنه های فضای سبز کلان در شیراز اهمیت این مسئله حیاتی نمایان شده است.از این جهت، فرایند برنامه ریزی و باز طراحی نقاط مداخله می باید به نحوی در نظر گرفته شوند تا فضاهای سبز شهری به عنوان بخشی لاینفک از کل شبکه شهری توسعه یابند. برنامه ریزی یکپارچه شبکه فضاهای سبز شهری شامل ارزش افزوده بیشماری است که نه تنها با بازطراحی اکولوژیک فضاهای بلااستفاده، بلکه با ترکیب و یکپارچه سازی آنها در شبکه موجود و ساختار اصلی شکل دهنده به کلیت شهر ارتباط دارد و زمینه ارتقاء انسجام اکولوژیک شهری را امکان پذیر می‌سازد.